Herman Bossert (1940 – 2017)

Met droefheid geven wij het nieuws door dat Herman Bossert plotseling is overleden, op 18 januari 2017.
Onze hartelijke condoleance gaat uit naar zijn vrouw en familie.

In 2007 publiceerde Liesbeth Reith een artikel over Herman Bossert in Out-of-Art, Magazine voor Actuele Outsiderkunst. Een samenvatting daarvan hieronder:

Bouwwerken als kaartenhuizen; Visioenen van Herman Bossert

Herman Bossert heeft overwogen professioneel kunstenaar te worden, maar hij koos voor meer zekerheid en werd onderwijzer. Na het behalen van de akte MO Frans kon hij ook op middelbare scholen lesgeven. Schilderen bleef belangrijk. In 1990 verliet hij het onderwijs en vestigde hij zich met zijn vrouw in Frankrijk. Daar wijdde hij zich meer en meer aan de kunst, na 2001 alleen nog aan het tekenen.

Aanvankelijk spelen mensen een hoofdrol in zijn tekeningen. Zij zijn druk bezig met onduidelijke activiteiten. Dan verschijnen fantastische bouwsels aan de horizon. Deze ontwikkelen zich tot een groot deel van het blad vullende, overdadige pompeuze architectuur. Een metafoor voor de voortbrengselen van de overmoedige mens?

Gevraagd naar de bedoeling van zijn werk. “Als ik ga nadenken, dan lukt het niet meer. Ik ben eigenlijk een soort evenwichtskunstenaar, die op een draad loopt. Als je je omdraait en bekijkt wat je gedaan hebt en welke afstand je hebt afgelegd, dan dreig je van je draad te storten. Zelfs stilstaan is gevaarlijk. Ik moet steeds voortlopen, anders val ik.” Zijn nieuwste werken zijn ondoordringbare stedelijke landschappen, deels op zeer groot formaat. Het thema laat hem niet los. Zijn productie is enorm.

In tekeningen van stadsscènes uit 2006 hebben wervelende stromen auto’s, geaccentueerd door gele waterverf, de ruimte in de stad overgenomen. Zij rijden zinloze rondjes. Mensen hebben zich in catacomben verschanst en wachten in verstarde houdingen af hoe het verder gaat. Herman Bossert: “De bouwwerken kunnen elk moment als kaartenhuizen in elkaar zakken.”

Sinds 2003 werkt Bossert alleen nog in een semi-automatische krastechniek met inkt en aquarel op papier. Dunne speelse en nerveuze inktlijntjes verdichten zich tot contouren van menselijke, dierlijke en architectonische vormen. De ene keer begint hij met het aanbrengen van aquarelvlekken die de invulling van het blad met de inkttekening sturen. Tijdens en na het tekenen kan hij deze vlekken aanpassen. Een andere keer begint hij met de inkttekening en brengt hij de aquarelverf in latere fasen aan. De door de verf uitgelichte delen beklemtonen en verbinden vormen, suggereren beweging en volume, bepalen sfeer en stemming. Door deze gelaagdheid blijf je ronddwalen in zijn tekeningen en zie je steeds weer nieuwe verbanden en betekenissen.

Bossert werkt associatief, weet niet waar hij uitkomt. Na een uur, soms al na 20 minuten, is hij uitgeput en houdt hij op. Dan is hij dikwijls verbaasd over wat hij heeft getekend. Tijdens het tekenen, zegt hij, heeft hij zijn verstand uitgeschakeld, maar niet helemaal, want een heldere compositie en harmonie vindt hij belangrijk. “Anders verdwaal je in de chaos!”.

Zie ook: www.collectiedestadshof.nl/artists/bossert-herman-netherlands-1940/